Απελπιζόμουν. Ο δρόμος ήταν μονόδρομος. Έμοιαζε να πρέπει να τον ακολουθήσω, αν ήθελα να σωθώ. Να σωθώ; Από τι; Από ποιον; Απ’ τους άλλους; Από μένα; Ούτε που ήξερα… Ούτε που είχα την παραμικρή ιδέα. Όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι που με ξεπερνούσε. Δεν ήξερα πώς να παίξω. Έχανα πολύ εύκολα την μπάλα. Ούτε αράουτ δεν προλάβαινα να την πετάξω! Ούτε αράουτ… Οι σκέψεις μου, στήλες άλατος. Τρικυμία εν μέσω ακινησίας, κι εγώ σανίδα ακυβέρνητη… έψαχνα να βρω στεριά… πώς αλλιώς να το πω; Στεριά! Ναι! Στεριά!... για να μπορέσω να μετρήσω την θάλασσα. Στεριά ή πάτο… ή ουρανό! Ουρανό; Να μετρήσω την θάλασσα; Για ποιον διαολεμένο λόγο; Με ποια κατάρα, με ποιαν ευλογία για μέτρο; Με ποιο όφελος; Να μετρήσω την θάλασσα… το γέλιο των ανέμων… μετριέται το γέλιο;…
